02.03.2021 - Thomas Lehr

Wie zal dat betalen?


Wie zal dat betalen?
Geld

De staatsschuld stijgt snel. Het budgettaire experiment dat door de centrale banken wordt gefinancierd, houdt een aantal risico's in. Eén aspect wordt vaak over het hoofd gezien.

Solidariteit is belangrijk, vooral in tijden van crisis. Voor de economie in tijden van een wereldwijde pandemie betekent dit: steunprogramma's van miljarden euro's van de staten voor bedrijven en burgers. Het opzetten (en uitvoeren) van dergelijke programma's is zeker voor discussie vatbaar. Wat wel duidelijk is, is dat de staatsschuld momenteel uit de hand loopt.

De bezorgdheid over de gevolgen van een schuldenvloed die voor een groot deel door de centrale banken wordt gefinancierd, is zeker gerechtvaardigd - vooral als men de snel stijgende staatsschuld bekijkt door de bril van een particuliere belegger, voor wie het duidelijk is: Op een gegeven moment moet ik het geld dat ik leen terugbetalen. Het schuldniveau moet nominaal naar nul terugkeren. In principe is er zeker niets mis met deze houding.

De eeuwige schuldenaar

In tegenstelling tot een particulier heeft een staat geen vaste pensioenleeftijd of zelfs geen overlijden voor ogen. De uitgangspositie is meer te vergelijken met die van een bedrijf. De levensduur is open. Het hoofddoel is niet om de schuld tegen elke prijs tot nul terug te brengen. Niettemin moet de balans coherent zijn, d.w.z. dat de verhouding tussen activa of inkomsten enerzijds en schulden anderzijds binnen aanvaardbare grenzen moet blijven. Zoals bij elke balans lopen de meningen uiteen over wat "coherent" en "aanvaardbaar" eigenlijk betekenen.

Zelfs indien men de houdbaarheid van de schuld als een minimumdoelstelling zou formuleren, dan nog zou deze afhangen van verschillende veronderstellingen, zoals de evolutie van de rente . We willen ons hier niet in al deze discussies mengen. Het gaat er alleen om aan te tonen dat de balans kan verbeteren, ook als de schuld niet wordt verminderd of zelfs blijft toenemen.  

Een blik op de naoorlogse geschiedenis van de VS biedt een bijzonder prominent voorbeeld. In de jaren vijftig verminderde het land zijn schuld, die in de nasleep van de wereldoorlog sterk was gestegen, door middel van " financiële repressie ", waarbij hoge inflatie- en groeicijfers in combinatie met tijdelijk afgetopte overheidsrente de waarde van de schuld "als bij toverslag" verminderden. Volgende Grafiek laat zien hoe de Amerikaanse schuld is gedaald ten opzichte van de economische productie in de periode na de Tweede Wereldoorlog tot de jaren 1960. Dit kwam niet doordat schulden werden afbetaald, want het absolute niveau van de schulden steeg na een korte pauze aan het eind van de jaren veertig.

Dergelijke perioden zijn in bijna elk land te vinden. Tot het uitbreken van de pandemie was er bijvoorbeeld in Duitsland een fase die tot een soortgelijke, zo niet identieke situatie leidde. Zij het op een veel kleinere schaal dan in de VS. Tussen 2010 en 2019 is de schuld in Duitsland merkbaar gedaald ten opzichte van de economische output, ook al is zij - in absolute cijfers - in een veel trager tempo afgenomen.

Als we kijken naar de langetermijn ontwikkeling van de schuld van Italië en de economische output (= inkomen), wordt het antwoord op de vraag "Wie zal dat betalen?" wat begrijpelijker. Sinds 1870 is de schuld van Italië 500.000 keer zo groot geworden. Maar deze bewering alleen is van weinig waarde omdat zij voorbijgaat aan het feit dat Italië in de afgelopen 150 jaar zijn economische productie ook heeft weten te verhogen van 4,7 miljoen tot 1,6 biljoen euro.

Als we de uitspraak over een "coherente balans" heel voorzichtig vertalen als dat het schuldniveau op een gegeven moment ten minste weer in de richting van de economische productie moet bewegen, ondanks de lage rente, zal de taak voor Italië zeker niet gemakkelijk zijn. Ten minste met het oog op volgende grafiek ziet deze taak er echter veel meer haalbaar uit dan het volledig aflossen van de schuld, zoals vaak impliciet in de in de titel gestelde vraag het geval is.

JURIDISCHE INFORMATIE

Dit document dient onder meer als marketingmateriaal.

De informatie in dit document en de meningen die erin worden geuit, weerspiegelen de standpunten van Flossbach von Storch Invest S.A. op het moment van publicatie en kunnen zonder voorafgaande kennisgeving worden gewijzigd. Informatie over toekomstgerichte uitspraken weerspiegelt de opvattingen en toekomstverwachtingen van Flossbach von Storch Invest S.A. Desalniettemin kunnen de feitelijke ontwikkelingen en resultaten aanzienlijk afwijken van de verwachtingen. Alle informatie is met zorg samengesteld. Er kan echter geen garantie worden gegeven voor de juistheid en volledigheid. De waarde van een belegging kan dalen of stijgen en het is mogelijk dat u het geïnvesteerde bedrag niet terugkrijgt.

In het verleden behaalde resultaten zijn geen betrouwbare indicator voor toekomstige resultaten.

Dit is geen aanbod om effecten te kopen of erop in te schrijven. De informatie en de schattingen in dit document vormen geen beleggingsadvies. De waarde van elke belegging kan dalen of stijgen en het is mogelijk dat u het ingelegde bedrag niet terugkrijgt. Voordat u een mogelijke investering doet, moet u met uw adviseur overleggen.

De informatie is onderworpen aan copyright, handelsmerk en industriële eigendomsrechten. Vermenigvuldiging, distributie, het beschikbaar stellen voor het ophalen of het online beschikbaar stellen van de video (overdracht naar andere websites), geheel of gedeeltelijk, in gewijzigde of ongewijzigde vorm, is alleen toegestaan na voorafgaande schriftelijke toestemming van Floosbach von Storch Invest S.A.. De omvang van de toestemming moet dan in acht worden genomen en er moet worden verwezen naar de herkomst van de reproductie en de rechten van Flossbach von Storch Invest S.A.

© 2023 Flossbach von Storch . Alle rechten voorbehouden .